Mosina

No i proszę, ponad 50 km, a ja tego nie czuję. Byłbyż to pozytywny wpływ moich wpinanych pedałów? Może to być też kwestia psychologii, jadąc nie wiedziałem ile już kilometrów mam w nogach, bo ponieważ w przyrodzie musi być równowaga, kiedy cieszę się nowymi pedałami i oponami, padł mi licznik :(
Ciężko mi było bez niego na początku, tak się przyzwyczaiłem, że mogę cały czas sprawdzać dystans i prędkość. Ale w końcu zamiast się martwić licznikiem, zacząłem się cieszyć jazdą i piękną aurą. Po kilku dniach upalnej i parnej pogody, wczoraj wiatr przyniósł burzę i chłodniejsze, wczesnojesienne powietrze. Zrobiło się rześko i przyjemnie, słońce zamiast prażyć, tylko przyjemnie grzało. Kiedy majstrowałem przy liczniku próbując go wskrzesić, wiatr osadził na przednim hamulcu nić babiego lata. Widomy znak, że najpiękniejsza pora roku jest tuż tuż!
Celem mojego wyjazdu było spenetrowanie Łabędziego Szlaku Rowerowego, w którego mapkę zaopatrzyłem się podczas wizyty w pałacu w Rogalinie w ostatni weekend. Szlak ten wiedzie przez malowniczy las między Wiórkiem a Rogalinkiem, przez pewien odcinek prowadząc wzdłuż Warty.
Kiedy dojechałem do mostu, postanowiłem jeszcze zobaczyć początek innego szlaku, którego mapkę także zdobyłem w Rogalinie. Południowy szlak nadwarciański, bo o nim mowa, zaczyna się od skrzyżowania drogi wojewódzkiej Mosina - Kórnik z odnogą do Niwki. Pojechałem nim kawałek na południe, ale dość szybko odbiłem do Mosiny i wróciłem przez most, by następnie zapaść ponownie we wióreckim lesie. Korzystając z tego, że jest pocięty regularnymi przecinkami, kluczyłem trochę. Najpierw jechałem przez nasiąknięte po wczorajszym deszczu poszycie, by wyjechać na piaszczyste łachy, na których zaliczyłem pierwszą espedoglebę - zaryłem się, nie zdążyłem wypiąć i miękko klapnąłem w piasek. Całkiem przyjemnie :)
Otrzepawszy się odnalazłem asfalt i pomknąłem do domu na obiad.